W ramach ciągłości wzbogacania własnego rozwoju w dziedzinie psychoterapii w lutym br. uczestniczyłam w warsztacie Kompleks Edypa współcześnie.
Opis wydarzenia (pobrano ze strony organizatora):
Opis:
Kompleks Edypa jest chyba najbardziej znanym terminem z koncepcji psychoanalitycznej. Podczas warsztatu uczestnicy będą mogli zapoznać się ze współczesnymi konceptualizacjami kompleksu Edypa i ich zastosowaniami klinicznymi.
Tematyka:
• Kompleks Edypa a sytuacja edypalna
• Kompleks Edypa – aspekty rozwojowe i kliniczne
• Kompleks Edypa a narcyzm
• Poczucie krzywdy w zahamowaniu rozwoju
• Aspekty związane z rodzicielstwem
• Zagadnienia pracy klinicznej
• Możliwości zastosowania pogłębionego rozumienia pacjenta w codziennej pracy
Prowadzący: Iwona Jóźwiak, psycholożka, specjalista psychologii klinicznej, psychoterapeutka psychoanalityczna, superwizorka ISPHS.
Należy tez do PTP. Członkini norweskiego Institutt for Psykoterapi. Pracuje z pacjentami dorosłymi w Kragerø w Norwegii.
***
W ramach podsumowania poniżej kilka istotnych dla mnie myśli:
Prawidłowy kompleks Edypa przebiega, gdy dziecko rozpoznaje naturę relacji rodziców i gdy buduje własne fantazje na ten temat. Od tego zaczyna się sytuacja edypalna. Sytuacja edypalna, to każda sytuacja wykluczenia z pary, także potem w życiu dorosłym. Można powiedzieć, że przepracowywanie kompleksu Edypa się nie kończy, ponieważ w każdej nowej sytuacji trójkątnej osoba powraca do stanu fiksacji (regres zamiast rozwoju). Fiksacja może się przejawiać atakami (również w myślach) na pary, na związki (nawet na związek psychoterapeuty z teorią), skutkować zwróceniem się do pierwotnych narcystycznych fantazji („sam siebie nakarmię”), zaprzeczaniem wykluczenia poprzez uleganie narcystycznej iluzji („moich rodziców nic nie łączyło”), zazdrością i ogromną trudnością ze znoszeniem wykluczenia, wchodzeniem w trójkąty i zdradami, ucieczką od realnego świata i funkcjonowaniu w fantazji czy brakiem funkcjonowania na rzecz realności (jak ma to miejsce u pacjentów borderline).
Gdy nie udaje się uwewnętrznić rozpoznawalnego trójkąta edypalnego, nie sposób także zintegrować obserwacji i przeżyć. Przed psychiczną rzeczywistością sytuacji edypalnej obronne są iluzje edypalne (służą zasłanianiu tej rzeczywistości – tzw. „ślepe oko” – nazwa od Steinera). Jeżeli iluzje się utrzymują utrudniają normalne „przepracowanie” kompleksu Edypa.
Dziękuję Instytutowi Studiów Psychoanalitycznych im. Hanny Segal za organizację wydarzenia, prowadzącej warsztat oraz grupie za możliwość uczestnictwa i doświadczania.
***
Książka: KOMPLEKS EDYPA DZISIAJ, Edna O'Shaughnessy, Michael Feldman, Ronald Britton
***
Wybrałam kilka plakatów teatralnych:
