Tag: analiza więzi prenatalnej

Niezwykle interesujące wydarzenie, międzynarodowa I Konferencja Analizy Więzi Prenatalnej, zorganizowana pod patronatem Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej, już za nami.

Swoim doświadczeniem w zakresie Analizy Więzi Prenatalnej dzielili się z nami:

• dr n. med. Ludwig Janus, wykład: „Odsłanianie świadomości z pogranicza snu i jawy w ramach Analizy Więzi Prenatalnej”
• dr n. med. Ute Auchagen-Stephanos, wykład: „Od dialogu matka-zarodek do Analizy Więzi Prenatalnej”
• dr Helga Blazy, wykład: „Twoja ciąża jest też moją ciążą – ojcostwo to coś więcej, niż nasienie”
• Bruni Kreutzer-Bohn, wykład: „Życie można rozumieć tylko wstecz, ale musimy żyć do przodu (Søren Kierkegaard) Moje rozwinięcie Analizy Więzi jako koncepcji terapeutycznej – modyfikacja Analizy Więzi”
• Gizela Albrecht, wykład: „Bliskość w przestrzeni prenatalnej – doświadczenia z analizy więzi”

Głównym celem Konferencji było popularyzowanie nowej w Polsce metody Analizy Więzi Prenatalnej, która pomaga nawiązać kobiecie przedurodzeniową więź z dzieckiem.

„Niemowlęta, które doświadczyły Analizy Więzi Prenatalnej, doświadczają bycia widzianym i słyszanym na głębokim poziomie. To sprawia, że czują się szanowane, są brane pod uwagę ich uczucia, myśli, odrębność. Rozwój mózgu jest intensywnie pobudzany, a zainteresowania i zaufanie dziecka do świata wzrasta.

Analiza Więzi Prenatalnej podkreśla jak ważne jest różnicowanie granic cielesnych między dzieckiem i matką. Pełne zróżnicowanie wpływa na stabilne cielesne ja dziecka. Gdy dziecko rozpoznaje, gdzie kończy się jego ciało, a gdzie zaczyna się ciało matki, może też rozpoznawać, co dzieje się wewnątrz niego. Z cielesnego self dziecka rozwija się w ten sposób jego ego, które również może być zróżnicowane od ego jego matki.” (www.analizaprenatalna.pl)

Niedostatecznie zauważanym aspektem jest pozycja ojców w czasie ciąży. Dr Helga Blazy: „Psychoanalityczka z Kolonii, Meistermann-Seeger, wiele lat temu powiedziała, że nie ma wątpliwości, „iż pierwszą relacją z obiektem, jakiej doświadcza człowiek, nawet jeśli jest jeszcze tylko zarodkiem, nie jest relacja z matką, ale z rodzicami jako parą. Jeśli ojciec nie zamieszkuje w matce jako obraz pozytywnej siły, która kieruje jej uczuciami wobec płodu, zarodka, powstaje fundamentalny deficyt, który nadmiernie uwydatnia matczyne aspekty genomu, nasila adaptację i tłumi siłę ojcowskiego genomu. To tłumienie odbywa się na wiele sposobów, na przykład gdy matka prezentuje dziecku ojca, zwłaszcza po porodzie, jako kontrast wobec siebie i wobec pożądanego kierunku rozwoju dziecka. Brak równowagi spowodowany tym fundamentalnym deficytem może zostać zrekompensowany tylko przez ojca.””

Bruni Kreutzer-Bohn mówiła o dynamicznej, bo szytej na miarę, uelastycznianej na bieżąco, podczas toczących się procesów psychoterapeutycznych, uwzględniającej specyfikę czy rodzaj osobowości pacjentki (a coraz częściej również pacjentów) modyfikowanej Analizie Więzi (ZAW – Zamodyfikowana Analiza Więzi). ZAW jest szczególnie pomocna osobom doświadczającym wczesnych traum, z okresu prewerbalnego, które to traumy „osadziły się” głównie w ciele i sygnalizują swoją obecność i siłę poprzez objawy psychosomatyczne. „Egzystencjalnym aspektem naszej pracy jest odkrywanie przez pacjentów ich ran, które są przechowywane bez zrozumienia, aż do momentu, gdy będą mogły zostać powiązane z własnym poruszającym językiem” – podsumowywała swoje wystąpienie prelegentka.

Z kolei Giela Albrecht podjęła próbę charakterystyki przestrzeni prenatalnej: jej wielopoziomowość i zindywualizowanie, nieświadomość lub przedświadomość, prewerbalność i presymboliczność, nielogiczność i fragmentaryczność (zapewne głównie przez brak bezpośrednieniego pamiętania). Podkreśliła, iż „zawiera ona najwcześniejsze doświadczenia relacyjne, te dobre i te złe, w których zawarte są również doświadczenia relacyjne naszych przodków. Oznacza to, że najwcześniejsze doświadczenie prenatalne sięga daleko wstecz do okresu przed poczęciem i początkiem życia jednostki. Łączy nas ściśle z naszymi przodkami”.

***

Pragnę podziękować za zaproszenie na tę niezwykle ciekawą i pobudzającą konferencję. Doświadczenia płynące od praktyków są dla mnie szczególnie istotne. Poddaję je refleksjom w celu wykorzystywania we własnej praktyce w zmodyfikowanej formie, w zależności od dynamiki procesów, które prowadzę w gabinecie.

Dziękuję organizatorkom i tłumaczkom za sprawny przekaz, życzliwość i przyjazną atmosferę.

Do zobaczenia na kolejnych, mam nadzieję, konferencjach.