Wewnętrzne punkty odniesienia opierają się na podobnym założeniu, co przysłowie: „Jeżeli dasz człowiekowi rybę będzie syty przez cały dzień, ale naucz go łowić ryby, a będzie syty przez całe życie”. Dzięki tej metodzie dziecko uczy się systematycznego sposobu rozpoznawania problemów. Uczenie się myślenia jest dla niego samego podstawą dobrego rozwoju. Zachęcanie do badania własnych pomysłów pomaga osiągnąć kompetencję w nadawaniu sensu światu zgodnie z unikalnym sposobem rozumowania i doświadczaniem dziecka. Terapeuta wspiera je w rozwoju pozytywnego wewnętrznego punktu odniesienia. Kiedy stosujesz wewnętrzne punkty odniesienia pozwalasz dziecku samemu rozwiązywać problemy, dlatego czuje się ono ważniejsze. (s. 115-116)
Zabawa w psychoterapii, Kaduson Heidi, Schaefer Charles, GWP 2011