Teoretyczny model rozwoju ludzkiej seksualności, pozwalający umiejscowić i zrozumieć występujące zaburzenia tej sfery życia, został zaproponowany przez Martina Seligmana [Seligman M, Walker EF, Rosenhan DL. Psychopatologia. Poznań: Zysk i S-ka; 2003, s. 572– 615]. Uwzględnia on podział życia erotycznego na pięć warstw, z których każda kolejna opiera się na warstwie niższej.
Warstwa nr 2 – Orientacja seksualna
Orientacja seksualna nie jest kategorią sztywną ani stabilną przez całe życie. Można ją określić na kontinuum (skala Kinseya), w ramach którego istnieją preferencje skrajne: hetero- i homoseksualne oraz cała gama pośrednich orientacji, które w zależności od natężenia uczuć do jednej z płci zbliżają się do któregoś z tych dwóch biegunów [8].
Orientacja seksualna składa się z takich czynników, jak:
1) pociąg seksualny,
2) seksualne zachowania,
3) fantazje,
4) preferencje emocjonalne,
5) preferencje społeczne,
6) sposób życia (bi- hetero-, homoseksualny),
7) osobista identyfikacja [9].
Określa się je w trzech różnych momentach naszego życia: przeszłości, teraźniejszości oraz idealnej przyszłości, do której dążymy. Pomimo że kształtowanie się orientacji seksualnej przebiega powoli, podobnie jak tożsamości płciowej, nie poddaje się ona świadomym zmianom, nie jest kwestią wyboru danej osoby.
Homoseksualizm przestał być traktowany jako zaburzenie seksualne – w USA od 1989, a w Europie od 1991 roku – kiedy Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) usunęła to rozpoznanie z Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Zaburzeń.