Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej, Glen O. Gabbard

We współczesnym psychodynamicznym modelu depresji wczesne urazy powodują, że w dziecku rozwijają się problematyczne reprezentacje self i reprezentacje obiektów. W przypadku przemocy fizycznej i seksualnej dziecko uwewnętrznia złe self, które zasługuje na przemoc i jest nadmiernie wyczulone na prześladowanie. Reprezentacja obiektu będzie zapewne miała postać wykorzystującej, surowej figury, która atakuje self. Poczucie, że jest się dręczonym lub prześladowanym przez ten okrutny obiekt wewnętrzny, pasuje do koncepcji srogiego superego. /s. 243/

Część pacjentów z rozpoznaniem depresji – z różnych powodów – nie wypełnia zaleceń związanych z farmakoterapią. Czasami wydaje im się, że nie zasługują na lepsze samopoczucie; inni mają wrażenie, że leki niosą z sobą piętno choroby psychicznej. /s. 260/

Jednym z przejawów agresji w osobowości narcystycznej jest utrwalona silna zawiść, pod wpływem której pacjent chce niszczyć dobra należące do innych osób. (…) [Kernberg] opisywał pacjentów jako osoby, które bezustannie porównują się z innymi, w wyniku czego są udręczone poczuciem niższości i pragnieniem posiadania tego, co mają inni. Sposobem na radzenie sobie z zawiścią jest umniejszenie wartości innych ludzi – taki zabieg wymaga opróżnienia wewnętrznego świata reprezentacji obiektów, wskutek czego pacjent zmaga się z poczuciem wewnętrznej pustki. Jedyną rekompensatę mogą stanowić nieustanny podziw i uznanie ze strony otoczenia, a także sprawowanie omnipotentnej władzy nad innymi, aby ich autonomia, wolność i radość nie nasilały zawiści. /s. 515/

Psychiatria psychodynamiczna w praktyce klinicznej, Glen O. Gabbard, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2015