Artykuł opisuje zadania i specyfikę psychoterapii psychodynamicznej osób, będących w okresie średniej i późnej dorosłości. Szczególne dla starszego wieku aspekty egzystencji, jak śmierć, osamotnienie i zależność, wpływają na oczekiwania pacjentów od terapii, jej przebieg oraz procesy psychopatologiczne. Autorzy podkreślają ważność doświadczeń wczesnodziecięcych, determinujących dylematy psychiczne również w wieku dojrzałym. Podejmują także kwestię rozwoju osobowości w drugiej połowie życia.
Karl Abraham, pionier psychoterapii osób w drugiej połowie życia, zauważa, iż osoby w wieku dojrzałym w czasie terapii często potrzebują większej aktywności ze strony leczącego i jego zachęt, ponieważ są bardziej zależne, pasywne oraz pragną być poprowadzone przez niego. Wspomina, że terapia osoby starszej przypomina pod tym względem terapię dzieci. Wielu autorów zajmujących się pracą z osobami starszymi porusza — wprost lub pośrednio — temat ich charakterystycznej regresji, to jest cofania się do wczesnych faz rozwoju psychicznego, wcześniejszych identyfikacji i relacji z obiektem. Sama metafora cyklu życia przywodzi na myśl okrąg, ukazując, iż początek i koniec życia są ze sobą połączone; metafora ta ma także swe teoretyczne i kliniczne przesłanki, wskazujące na ewentualność, iż ostatni etap życia, „ostatnie lata” — jak określa je Margot Waddell — mogą być czasem „drugiej dziecinności”.