Dla kogo?
Dla osób dorosłych, które doświadczają między innymi:
- trudności w relacjach z ludźmi
- problemów w relacjach małżeńskich, partnerskich, rodzinnych
- trudności w utrzymywaniu satysfakcjonujących związków miłosnych
- trudności w radzeniu sobie ze stresem i emocjami
- depresji, częstych stanów obniżonego nastroju
- poczucia straty, takiej jak śmierć bliskiej osoby, utrata pracy, zdrowia, rozwód itp.
- lęku o różnym podłożu
- osamotnienia, izolacji
- nieśmiałości
- nadpobudliwości
- odczuwają dolegliwości somatyczne bez wyraźnej przyczyny medycznej
- chcą poprawić jakość swojego życia
- oraz wszystkich tych, którzy czują, że potrzebują pomocy psychoterapeuty.
Dla młodzieży, która doświadcza:
- zaburzenia rozwoju emocjonalnego i społecznego (agresja, impulsywność, wycofanie i nieśmiałość, niecierpliwość, nadpobudliwość, wewnętrzny niepokój),
- duża chwiejność emocjonalna, częsta zmienność nastroju, zaniżone poczucie własnej wartości),
- zaburzenia zachowania (antyspołeczne i agresywne),
- poczucie rutyny i nudy,
- trudności związane z sytuacją rodzinną, np. rozwód rodziców, zmiana miejsca zamieszkania, choroba, żałoba, pierwsze, czasami trudne, przeżycia miłości i doświadczenie zawodu,
- depresje,
- moczenie nocne,
- zaburzenia nerwicowe,
- obniżony nastrój i negatywizm,
- myśli i próby samobójcze,
- zburzenia psychosomatyczne,
- natręctwa,
- zaburzenia jedzenia,
- uzależnienia (np. od komputera),
- trudności w nauce (lęki szkolne, strach przed oceną, problemy z koncentracją).
Czym jest podejście psychodynamiczne?
Podejście psychodynamiczne zostało opracowane na podstawie dorobku współczesnej psychiatrii oraz uznanych koncepcji psychoanalitycznych. Paradygmat psychoanalityczny zakłada, że rozumienie życia psychicznego wymaga refleksji nad nieświadomością. Życiem człowieka sterują nieuświadomione mechanizmy działania, wewnętrzne konflikty, pragnienia, potrzeby, sposoby interpretowania rzeczywistości społecznej oraz wzorce relacji interpersonalnych. Kluczem do nieświadomości są marzenia senne, objawy nerwicowe, przejęzyczenia oraz nabyte w dzieciństwie nieuświadomione sposoby tworzenia i przeżywania relacji z innymi ludźmi, a tym samym z terapeutą.
Psychoterapia psychodynamiczna toczy się w oparciu o relację terapeutyczną czyli więź, jaka rozwija się pomiędzy pacjentem a terapeutą w trakcie trwania leczenia. Sesja odbywa się „twarzą w twarz”. Uczestnicy mają ze sobą kontakt wzrokowy, co sprzyja budowaniu wzajemnej relacji. Pacjent zachęcany jest do swobodnego dzielenia się swoimi myślami, skojarzeniami, odczuciami. Terapeuta stawia hipotezy dotyczące życia psychicznego pacjenta, uwzględniając treści wnoszone przez niego podczas sesji, dane biograficzne i dynamikę relacji terapeutycznej.
Szczególnie istotna dla terapeuty psychodynamicznego jest analiza zjawiska przeniesienia czyli nieświadomego procesu, który polega na kierowaniu do terapeuty oraz innych osób z otoczenia uczuć, oczekiwań, postaw jakie pacjent doświadczał wobec znaczących osób w przeszłości.
Praca terapeutyczna polega na dostarczaniu pacjentowi nowego rozumienia jego rzeczywistości wewnętrznej i zewnętrznej oraz umożliwienie mu przeżycia doświadczenia interpersonalnego w relacji terapeutycznej, które stanowi bazę do wprowadzania korzystnych zmian w funkcjonowaniu psychicznym i społecznym.
Metody pracy
Sesje terapeutyczne odbywają się raz lub dwa razy w tygodniu i trwają 50 minut. W zależności od problematyki pacjenta, terapeuta proponuje formę psychoterapii ekspresywną lub podtrzymującą.
Forma ekspresywna oparta jest na pogłębionej analizie nieświadomości pacjenta i wykorzystuje techniki klaryfikacji, konfrontacji oraz interpretacji.
Forma podtrzymująca sprowadza się do poradnictwa i psychoedukacji – gdzie terapeuta poprzez swoją aktywność i zachęcanie pacjenta do rozmowy skupia się na redukcji jego niepokoju i adaptacji do określonej sytuacji bez zasadniczej zmiany osobowości.
(na podst. KCP)