Powrót do swego wewnętrznego domu. Jak odzyskać i otoczyć opieką swoje wewnętrzne dziecko, John Bradshaw

Jeżeli nasze wewnętrzne dziecko zostało skrzywdzone, czujemy pustkę i przygnębienie. Życie staje się nierzeczywiste; jesteśmy tu, lecz stoimy na uboczu wydarzeń. Pustka wiedzie do osamotnienia. Ponieważ nigdy nie jesteśmy tymi, kim jesteśmy naprawdę, nigdy nie bierzemy aktywnego udziału w życiu. I nawet jeżeli ludzie podziwiają nas i garna się do nas, czujemy się samotni. /s. 54/

Dzieci w rodzinach dysfunkcyjnych często nie mają nikogo, przed kim mogłyby wyrazić swoje uczucia. Czynią to więc w jedyny znany sobie sposób – odreagowując na otoczeniu lub na sobie. Im wcześniej nastąpi stłumienie, tym bardziej poskramiane emocje są niszczycielskie. Nie znajdując ujścia, stają się tym, co określam jako „ból pierwotny”. Uporanie się z nim polega na ponownym doświadczeniu wczesnych urazów i wyrażeniu stłumionych emocji. Jeżeli się to powiedzie nie będzie potrzeby ich późniejszego odreagowywania. /s. 114/

Wszystkie dzieci idealizują rodziców, gwarantując sobie w ten sposób przetrwanie. Jednakże idealizując rodziców znieważane dziecko musi  tym samym uwierzyć, że to ono samo ponosi odpowiedzialność za zniewagę: „Biją mnie, bo jestem zepsutym dzieckiem; molestują mnie seksualnie, bo jestem zły; krzyczą na mnie, bo jestem nieposłuszny. To ja jestem nie w porządku, a nie oni.” /s. 125/

Powrót do swego wewnętrznego domu. Jak odzyskać i otoczyć opieką swoje wewnętrzne dziecko, John Bradshaw, Wydawnictwo Medium 2013