Niemowlęctwo nie jest jedyną szansą na zdrowe przywiązanie, jaką ma jednostka. Niemowlę poddane urazowym doświadczeniom nie jest skazane na dysfunkcję. Na przykład wiele dzieci, które były pozbawione dobrej relacji w wieku niemowlęcym, faktycznie, w dużej mierze, nadrabia ten brak w późniejszym okresie życia – z pomocą najlepszego przyjaciela, wyjątkowego nauczyciela czy podnoszącego na duchu sąsiada. I wielu adolescentów i dorosłych odnajduje uzdrawiającą więź w dojrzałym związku miłosnym. U wielu osób tego rodzaju związki w dużym stopniu kompensują deficyty i trudności przeżywane w okresie niemowlęcym. Jeszcze inni znajdują potrzebną więź w relacji psychoterapeutycznej. /s. 48/
Osoby, które były molestowane lub bite w okresie dzieciństwa lub adolescencji, mogą być później podatne na seksualne wykorzystywanie lub przemoc, ponieważ ich naturalne impulsy do samoobrony i protestu (fizycznego i werbalnego) zostały wygaszone. Oczekiwanie krzywdzącego traktowania przez innych lub własne osłabione zdolności mogą uporczywie się utrzymywać mimo nieodpartych dowodów, że sytuacja uległa zmianie. /s. 58/
Jedną z trudności związanych ze wstydem jest to, że nie wydaje się, aby był on wyrażany i rozładowywany w taki sposób jak inne uczucia: smutek i żal znajdują ujście w płaczu, gniew we wrzasku i tupaniu, strach w krzyku i dygotaniu. (…) Za klucz do złagodzenia wstydu uznaje się akceptację i kontakt. Chociaż wydaje się, że nie ulega on rozładowaniu, faktycznie rozprasza się w bardzo szczególnych okolicznościach – pod wpływem nieosądzającego, akceptującego kontaktu z innym człowiekiem. /s. 89/
Czas następujący po traumatycznym zdarzeniu ma znaczenie decydujące. Jakość kontaktu i pomocy, jaką otrzymuje ofiara może mieć duży wpływ na dalsze następstwa traumy. Z tego właśnie powodu często wskazane jest, aby w pierwszej kolejności rozwiązać problemy następujące zaraz po traumatycznym zdarzeniu, a dopiero później zająć się samym zdarzeniem. Czasami to, co dzieje się po zdarzeniu jest bardziej dewastujące niż samo zdarzenie. /s. 197/
Ciało pamięta. Psychofizjologia traumy i terapia osób po urazie psychicznym, Babette Rothschild, WUJ, Kraków 2014